پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

رالف والدو امرسون نوشته است «قدرت در شادمانی است». ما معمولاً شادمانی را نقطۀ مقابل قدرت و تلاشی غیرواقعی برای نشاط‌بخشیدن به اوضاع می‌دانیم. ولی امرسون می‌دانست شادمانی ذخیره‌ای برای خویشتن ماست، ابزاری برای شکل‌دادن به زندگی که می‌تواند جایگاه ما را در دنیای اجتماعی تغییر دهد و ما را به اجتماع وصل کند. در این روز‌ها که موجی از اخبار بد جهان را احاطه کرده است، شادمانی شایستۀ توجه است.شادمانی که جایگاهش را از دست داده و نادیده گرفته می‌شود می‌تواند لحظه‌ای آرامش و حمایت را به همراه بیاورد. فایدۀ اصلی‌اش در زمان بحران پدیدار می‌شود. صرف‌نظر از تجاری‌شدن فرهنگ شاد و سرخوشیِ کاذب سیاستمان، شادمانی ابزاری است که معمولاً هنگام فراموشی، با ایجاد آزادی عاطفی، ما را از بندهایمان رها می‌کند. شادمانی، حتی با برداشت امروزی از آن، نوعی قدرت هیجانی است که نباید نادیده گرفته شود. شادمانی «امید» منجی‌گرایانه یا «خوش‌بینی» سیاست‌مدارانِ سطح پایین نیست. شادمانی نوید‌های ساده‌تری می‌دهد.

می‌گویند پدیده دنیای مدرن است و جهانی را مسخ خود کرده آنقدر که به هر نقطه از جهان پا بگذاریم نشانه‌ای از آن می‌یابیم. «فوتبال»، غم، شادی، غرور، همدلی، هیجان، رفاقت و همه آنچه نداشته‌های انسان عصر مدرن است را در خود دارد. پدیده‌ای که هر روز بر جذابیت آن افزوده می‌شود اما براستی رمز و راز این جذابیت در چیست؟ بویژه آنجا که عاشقان سینه‌چاکش در هواخواهی محبوب، جان از کف می‌دهند و باخت در فوتبال برایشان یعنی پایان زندگی.اعجاز فوتبال به اینجا ختم نمی‌شود و برای جامعه ما رنگ و بویی شبیه به دیگر وجوه زندگی اجتماعی‌مان دارد. شاید هم به تعبیر برخی صاحبنظران فوتبال آیینه تمام نمای زیست‌اجتماعی ما است. مصداق‌اش همین «درهم‌تنیدگی فوتبال و سیاست» است که داروین صبوری از آن به‌عنوان «ایرانیزه شدن فوتبال» در جامعه ایرانی یاد می‌کند.

توسعه روزافزون شهرنشینی در دنیای معاصر به همراه گسترش شهرهای بزرگ ضرورت توجه به شاخص‌های شهر شاد را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. با گسترش شهر نشینی و رشد شتابزده کلانشهرها، سطح رفاه، کیفیت زندگی و شادمانی کاهش یافته و فضاهای شهری ماهیت و کیفیت مطلوب خود را از دست داده‌اند.